Academia | Behance |
Facebook | Google Scholar |
Interactive Filmmaking Lab |
LinkedIn | ORCID | ResearchGate | Twitter | Vimeo
Last Updated: 11 April 2024
© Polina Zioga 2003-2024
All rights reserved.
Built with Indexhibit
eng
“Avgi” greek newspaper, issue 09/06/2010, “Self-definitions” column,
curated by Christos N. Theofilis.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Self-Definition…
I started my visual journeys drawing and painting with pencils, pastels and oil colors, and then I proceeded to experimenting with different materials, before ending using my current media.
From the beginning it was landscapes that attracted my interest the most and soon enough I started constructing my own environments, which I direct them as models with artificial materials and then I photograph or video-shoot them as if they were real ones found in nature. In the process though, when I felt the need of taking up personal experiences, my body became a new source for pictorial spaces, this time biological. Today I also use digital material from my inner body, through which I create – assemble collages of new imaginary landscapes.
But none of the media I use is an end in itself. I choose every time the one that serves better the needs of my image. In what ever way I work, my intention is the plausibility. In order to reach my final result, I follow a procedure, through which I try to leave uncertain whether the elements of my image are true or fake, small or big, if they are found inside or outside and finally whether they are made by nature or by art. I share autobiographical evidence, I make prints, but I also create videos and video-installations. Through this journey, my research, I discover forms which I highlight them as symbolisms, like butterflies and caterpillar’s cocoons, references to a transformation, both physical, psychological and spiritual.
In my landscapes I often insert the image of myself either as a detail, almost invisible and camouflaged, or in a most evident way, photographing myself inside my artificial environments, when they are constructed in a real, big scale. Images made with my own body, an approach to the questions of the soul, of time and decay.
Polina Zioga
ελλ
Εφημερίδα “Αυγή”, έκδοση 09/06/2010, στήλη “Αυτοπροσδιορισμοί”,
επιμέλεια Χρήστος Ν. Θεοφίλης.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτοπροσδιορισμός…
Ξεκίνησα το εικαστικό μου ταξίδι ζωγραφίζοντας με μολύβια, παστέλ και λάδια και προχώρησα σε πειραματισμούς με διάφορα υλικά, πριν φτάσω στα σημερινά μου μέσα.
Τα τοπία είχαν τραβήξει από την αρχή το ενδιαφέρον μου και σύντομα άρχισα να κατασκευάζω μακέτες – περιβάλλοντα, που σκηνοθετώ με συνθετικά υλικά και στη συνέχεια φωτογραφίζω ή βιντεοσκοπώ σαν να πρόκειται για πραγματικά τοπία της φύσης. Στην πορεία, όταν προέκυψε η ανάγκη μου να ασχοληθώ με βιωματικές εμπειρίες, το σώμα μου αποτέλεσε μια νέα πηγή εικονικών χώρων, βιολογικών αυτή τη φορά. Έτσι σήμερα, χρησιμοποιώ επιπλέον ψηφιακό υλικό από το εσωτερικό του σώματός μου, με το οποίο δημιουργώ - συναρμολογώ κολλάζ νέων φανταστικών τόπων.
Κανένα μέσο όμως δεν είναι για μένα αυτοσκοπός. Επιλέγω κάθε φορά εκείνο που εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες της εικόνας μου. Με όποιον τρόπο και αν δουλεύω, επιδίωξή μου είναι η αληθοφάνεια. Για να φτάσω στο τελικό αποτέλεσμα, ακολουθώ μια διαδικασία, μέσα από την οποία προσπαθώ να παραμένει ασαφές αν τα στοιχεία της εικόνας μου είναι αληθινά ή ψεύτικα, μικρά ή μεγάλα, αν βρίσκονται μέσα ή έξω και τελικά αν είναι δημιούργημα της φύσης ή της τέχνης. Καταθέτω αυτοβιογραφικές αναφορές, προχωρώ σε κατασκευές, τυπώματα, αλλά δημιουργώ επίσης βίντεο και βιντεοεγκαταστάσεις. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, την έρευνά μου, ανακαλύπτω μορφές και τις αναδεικνύω σε συμβολισμούς, πεταλούδες, κουκούλια από μεταξοσκώληκα, αναφορές στη μεταμόρφωση, σωματική, ψυχική και πνευματική.
Στα περιβάλλοντά μου εισάγω συχνά και την εικόνα του εαυτού μου είτε σαν μια λεπτομέρεια, αδιόρατη και καμουφλαρισμένη, είτε με τρόπο προφανή, αυτο-φωτογραφίζοντάς με μέσα στους τεχνητούς μου κόσμους, όταν αυτοί κατασκευάζονται σε πραγματική, μεγάλη κλίμακα. Εικόνες φτιαγμένες με το ίδιο μου το σώμα, μια προσέγγιση στα ζητήματα της ψυχής, του χρόνου και της φθοράς.
Πωλίνα Ζιώγα